14 Kasım 1984… O güne kadar kendi ortamızda ne hoş oynuyorduk futbolu. Kel alanlarımızı çim sanıyorduk mesela. Ortada Kuzey İrlanda üzere Avusturya üzere periyodun orta üst düzey gruplarına karşı alınan galibiyetlerle avunuyor bir devre güzel oynadık diye Almanlardan 5 yediğimizde bile seviniyorduk.
1986 Dünya Kupası elemelerine de bu türlü yapay bir özgüvenle girmiştik. Meksika bizi bekliyordu. Finlandiya’yı sıcak Antalya’da ağırlayarak bir uyanıklık yapmak istedik. Fakat Fin Hamamı diye bir şeyin varlığını unutmuştuk. 2-1 kaybedince gözümüzü İngiltere maçına çevirdik. İnönü’de kazanırsak her şeyi bilakis döndürebilirdik.
Karşılaşmadan evvel gazetelere birlik beraberlik pozları verildi. İnancımız tamdı. Lakin Bobby Robson idaresindeki İngiltere’nin gücünü yalnızca televizyonda izlenen maçlardan biliyorduk. Ve aklımızın bir yanında, “Nasıl yeneceğiz?” sorusu vardı.
Dönemin klasiği bir gündüz maçıydı. İşten, okuldan binbir mazeretle kendisini kurtaran maça gelmişti. O tarihi anı yaşamak, ileride torunlarına anlatmak istiyordu herkes. Ne var ki acı gerçekler kısa müddette su yüzüne çıktı. Tarihi bir maç olması niyeti tersten de olsa gerçek çıkacaktı.
Bryan Robson 3, Tony Woodcock ve John Barnes 2’şer ve Viv Anderson 1 gol attı. İngiltere Ulusal Grubu tarihinin birinci siyahi oyuncusu sağ bek Anderson, birinci ulusal golünü bize atıyordu. Bir diğer genç siyahi Barnes da yolun başında gücünü gösteriyordu.
8-0’ın akabinde acımasız tenkitler geldi basından. Kendi futbol gerçekliğimizi görme açısından yararlı olmuştu aslında. Fizikî olarak ezilmiştik. İki pas art geriye yapamamıştık. 2 yıl sonra Maradona’nın eli ve sihriyle Dünya Kupası çeyrek finalinde elenecek olan İngiltere, Lineker eklenmemiş haliyle de ne kadar âlâ olduğunu göstermişti.
Aradan geçen 40 yılda futbolumuz çok ilerledi. Açıkçası şu 8-0’ın bizi ayıltma konusunda katkısı olduğunu söylememiz gerekir.